در دهه های اخیر نسلی را دیدیم که آموزش آواز را جدی گرفتند و بسیار موفق شدند.
اولین دلیل رجحان ستارگان نسل دوم موسیقی پاپ بر نسل اول، به رشد بالای مصرف تکنولوژی های ارتباطی باز می گردد.
طبق آمارها و داده های موجود در تحقیقی با عنوان «نگاه راهبردی به سبک زندگی» که از سوی محمد فاضلی و نفیسه رضایی صورت گرفته است.
در سال 1382 که هنوز وسایل دیجیتال پخش موسیقی فراگیر نشده بود آنهایی که ضبط صوت داشتند به طور میانگین 96 دقیقه موسیقی گوش می دادند.
در آن سال سرانه مصرف موسیقی 51 دقیقه بود.
چهار سال بعد تحقیقی دیگر درباره مصرف موسیقی به یک ساعت و 46 دقیقه رسیده بود و 88?5 درصد مصرف کننده بالقوه موسیقی بودند
که از این تعداد 33?1 درصد گه گاهی به موسیقی گوش می دادند و 46?9 درصد مخاطب دائمی موسیقی بودند.
روی خط مد
موسیقی پاپ، به دلیل فراگیری در بین عموم مردم، می تواند سلیقه ای را تبدیل به مد کند
و عوامل اجرایی آن، از خواننده تا آهنگساز و ترانه سرا، هر کدام شبکه ای از یک برند شوند و نبض سلیقه مخاطب را به دست گیرند.
نسلی که در دهه 80 وارد این سبک موسیقی شد- برخلاف غالب دهه هفتادی ها که کت و شلوارپوش و شیک و اتوکشیده بودند
و آداب و ادای خاصی برای ارایه آثارشان نداشتند- از ویترین شیک و جذاب تری برخوردار بودند.
منطق مصرف گرایی با کمال گرایی خوانندگان پاپ دهه 70 هم خوانی نداشت
و اغلب آنها را که نه صدای منحصر به فردی داشتند و نه تیپ مخصوصی، به حاشیه راند.
نسل دوم موسیقی پاپ ایران پس از انقلاب نسبت به نسل اول رفتار مردم پسندتری داشتند
و هرکدام از خوانندگان، آهنگسازان و ترانه سرایان این موسیقی به یک برند تبدیل شدند.
این نسل به نوعی سعی می کرد آداب و رفتار فرهنگی موسیقی پاپ را به جا آورد.
نحوه ارایه خود و آثارشان را به خوبی می دانست و خصصوصیتی را به ویژگی رفتاری بدل می کرد.
از رضا صادقی گرفته که مشکی پوش بود تا مرتضی پاشایی که از ویژگی های ظاهری ای که بیماری سرطان به او تحمیل کرده بود
برای خودشان به یک تیپ شخصی رسیدند.
بسیاری از هواداران پاشایی شاید پس از مرگ او آهنگ هایش را کمتر گوش دادند و طبق آمارها آلبوم آخرش فروش کمی داشت.
ولی همچنان دنبال روی سنت ظاهری پاشایی هستند.
از دیگر کسانی که تیپ ظاهری و رفتاری اش در جذب هوادار نقش مهمی داشت، رضا یزدانی است.
این خواننده موسیقی پاپ با موهای فر بلند، اورکت چرم، کمربند سگک دارد و ایستاده گیتار نواختن، خود را «سلطان راک» ایران معرفی کرد.
او سال گذشته با یک اورکت چرم قهوه ای که آستین هایی از مخمل قهوه ای و سرآستین هایی از چرم داشت
در استرالیا کنسرتی اجرا کرد که عکس های آن در فضای مجازی سر و صداهای زیادی داشت.
با وجود آنکه اندک کارشناسان موسیقی ای که داخل کشور داریم،
نسبتی میان موسیقی یزدانی و سبک راک قائل نیستند
و تنها اذعان کرده اند که گاهی چیزی شبیه به راک در موسیقی یزدانی می توان شنید.
اما همین مساله حفظ تیپ و خش صدا، یزدانی را در نگاه هوادارانش به راکر ایران تبدیل کرده است.
یزدانی در دو سال اخیر گفت و گوهای جنجالی بسیاری درباره خودش انجام داده است.
از جمله آنکه گفته جز او کسی نمی تواند جای صدای فرهاد مهراد را در فیلم های مسعود کیمیایی پرکند.
اما یکی از تاریخی ترین مصاحبه های او به 18 آبان سال گذشته باز می گردد.
او که سال ها خود را تنها مولف سبک راک ایران می دانست
در این مصاحبه نسبت به گفته های پیشینش کمی نرمش به خرج داد
و گفت: «من در اصل خواننده پاپ- راک هستم.
چون در آلبوم هایم هم کار پاپ دارم هم راک و هم پاپ-راک.
گاهی هم سمت سافت راک و فلامینگو می روم.
در اصل من در آلبوم هایم همه نوع سبکی دارم.»
او همچنین درباره اجرای خود می گوید:
«در ایران هیچ کس پرفورمنس من را روی صحنه ندارد.»
چنانچه رضا یزدانی گواه این ماجراست.
مساله موسیقی پاپ تنها بر سر کیفیت موسیقی نیست و ظاهر و تیپ و ادعا هم مهم است.
از خوانندگان دیگری که در زمینه تیپ و ارایه، صاحب سبک است می توان به امیر تتلو اشاره کرد.
به طوری که او این روزها لباس های سبک تتلویی را به قیمت گزاف در یکی از پاساژهای تهران به فروش می رساند.
