کوچک بود؛ دقیق یادم نیست، شاید جیبی، شاید پالتویی؛
اما دنیایی بزرگ از حماسهها را در همان قطع کوچک، فریاد میکرد.
در یکی از مراسم دهه فجر، معلم پرورشیمان آن را به من هدیه کرده بود.
شاید به این خاطر که بین آن همه دانشآموزِ کمرو و خجالتی، سینه را صاف کرده بودم
و رفته بودم جلوی صف، صدایم را انداختم توی گلو و شروع کرده بودم:
«آتشفشان قهر ملتهای در بند است/ حبل?المتین تودههای آرزومند است».
پدر، از حفظ برایم نوشته بود و روایت دیگر سرودهای انقلابی را هم به سینه داشت،
اما از آن روز به بعد، من کتابی داشتم که همه سرودها را در خود داشت.
برای خودم می?خواندم و چون ملودی?ها را نمی?دانستم، گاهی به تنظیم و کوک اختصاصی هم می?رسیدم؛
منتظر دهه فجر می?ماندم تا ریتم و ملودی اصلی را بشنوم و با آنها هماهنگ شوم.
آموزش آواز
هنوز هم برای من، دهه فجر، یعنی سرود…
یعنی «ای ز شرار ستم، شعله به عالم زده»،
یعنی «امن و امان جهان یکسره بر هم زده»،
یعنی «عقرب جراره?ای، روبه مکاره?ای»،
یعنی «گوش جهان خسته از طبلِ بدآهنگ تو»،
یا «رسم تو عصیانگری، کار تو ویرانگری» و…
حتی اگر مثل این دو تای آخری، زیادی گل?درشت باشد.
هنوز هم گوش?سپردن به اینها، مهم‌ترین بزنگاه?های خاطره?بازی با مدرسه برای ما 30?ساله?هاست،
حالا کمی کمتر یا بیشتر؛ سرودهایی که حالا مدت?هاست جز حسی خاطره?انگیز، حیات و نمودی ندارند،
اما انتشار یک خبر، معادله?ها را کمی عوض می?کند؛
این که می?خواهند اولین جشنواره و جایزه بزرگ موسیقی انقلاب اسلامی راه بیندازند
و ازقضا این جشنواره بخش سرود هم دارد.
آموزشگاه موسیقی
جشنواره?ای که نخستین دوره برگزاری?اش را سپری کرد و جمعه?شب گذشته به اختتامیه رسید.
محسن تهرانی دبیر اولین دوره برگزاری این جشنواره بود؛
کسی که در اختتامیه، تا توانست از گنجاندن بخش سرود و ساز و کارهای اجرای جشنواره دفاع کرد،
اما به همین پرسش مهم پاسخ نگفت؛ این‌که سرود، چه حیاتی را سپر می?کند
که می?تواند برای خودش صاحب جشنواره?ای باشد؟
مگر نه این است که اختصاص?دادن جشنواره? به موضوعات مختلف، مستلزم موجودیتی پویاست؟
این در حالی است که مدت?هاست سرود، جزو تولیدات موسیقایی و ادبی ما نیست.
شاید از آغازین سال?های دهه 70 که موسیقی پاپ به شکل امروزی پا گرفت،
سرودها، از هر دو ساحت، کنار کشیدند.
حالا کمتر کسی هم هست که به ترانه?هایی که می?نویسد، «سرود» اطلاق کند.
آموزش آواز پاپ
تهرانی البته در شب اختتامیه گفت که از فروردین? سال آینده قرار است بخش شعر و ترانه،
از اردیبهشت?ماه بخش موسیقی و نیز از خردادماه بخش بین?المللی
و موزیک?ویدئوی جایزه موسیقی انقلاب هم برگزار شود.
هیچ شکی نیست که برگزاری جشنواره و جایزه برای همه این هنرها ارزشمند است،
اما پس اصل و اساس برگزاری جشنواره?ها چه می?شود؟
جشنواره?ای که دچار انجماد تاریخی و صرفا نوستالژیک باشد، چه حرکتی می?خواهد به راه بیندازد،
جز این‌که به خاطره?بازهایی مثل من یادآوری کند با سرودهای انقلابی در کودکی، چه لذت?ها که نبرده?ایم. بدیهی است اگر قرار است ماهیت سرود را یادآوری و احیا کنیم،
مهم‌ترین فعل، تولید است آن هم تولید باکیفیت؛ الا برگزاری جشنواره برای سرودهای نوستالژیک،
جز خاطره?بازی چه فایده?ای خواهد داشت
